صبحانه یا ناشتا (در پارسی میانه: سور) اوّلین وعده غذایی است که در هنگام صبح خورده می‌شود، وعدهٔ صبحانه معمولاً شامل یک یا چند نوع نوشیدنی (چای، قهوه، آب پرتقال و…)، لبنیات (پنیر، خامه و…) و غلات (نان، برنج و…) است که ممکن است با دانه‌های روغنی یا میوه‌ها نیز همراه شود. بسیاری از متخصصین تغذیه، صبحانه را وعدهٔ بسیار با اهمیتی می‌دانند که در آغاز روز، انرژی و مواد مغذی مورد نیاز بدن را فراهم می‌کند.
هنگامی که وعده‌های غذایی را به عمد یا به اجبار حذف می‌کند، میزان متابولیسم (سوخت و ساز) بدن وی برای نگهداری انرژی پایین می‌افتد. چنانچه این عمل یعنی حذف وعده غذایی ادامه پیدا کند، درصد بیشتری از میزان مصرف متابولیسم، کاهش میابد. در طولانی مدت، BMR (میزان متابولیسم پایه) فرد پایین می‌افتد و بدن می‌آموزد که با انرژی کمتری زنده بماند.
نتیجه این عمل آنست که بدن چربی‌های بیشتری را در بافت چربی ذخیره نماید. همچنین در مطالعات مربوط به سودمندی‌های مصرف صبحانه مشخص شده‌است که، افرادی که بطور منظم صبحانه می‌خورند چربی خون آن‌ها بطور میانگین کمتر از افرادی است که عادت به مصرف صبحانه ندارند. واز طرف دیگر آنهایی که صبحانه نمی‌خورند، به احتمال زیاد در طول روز به خوردن غذاهای پر چرب که از نظر رژیم غذایی کم ارزش و بی‌ارزش اند روی می‌آورند و همین مسئله باعث بیمار شدن آن‌ها می‌شود (از جمله دیابت و افزایش چربی خون). البته منظورمان از خوردن صبحانه، صبحانه سالم است نه بیسکویت و شکلات و تنقلات و آب میوه‌های غیرطبیعی. همه کودکان و بزرگسالانی که صبحانه نمی‌خورند تجربه علایم گرسنگی مانند خستگی، خواب آلودگی، و بیقراری داشته‌اند؛ که این خود منجر به کاهش بیشتر کارایی در کنار مسایل و مشکلات شخصی افراد می‌گردد.